Podobnym przykładem jest twórczość Leopolda Staffa. To właśnie on przełożył zbiór legend o świętym z przełomu XII i XIII wieku, zatytułowanym "Kwiatki świętego Franciszka" i opatrzył go wstępem, w którym czytamy:

"(...) Jeśli wracamy do ludzi epok dawno minionych i już przeżytych nie z chłodną ciekawością muzealną, lecz z miłością, to tylko do tych, których życie i osobistość są zawsze jeszcze źródłem, gdzie można zwilżyć usta i orzeźwić pierś spragnioną. A właśnie znaczenie świętego Franciszka dla dziejów duszy i sztuki ludzkiej wydzodzi daleko poza sferę zakreśloną otokiem jego aureoli świętego i cudotwórcy (...)".

W postawie Biedaczyny z Asyżu odnajdował Staff inspirację do tworzenia własnego światopoglądu. Jednak w przeciwieństwie do Kasprowicza, gdzie franciszkanizm związany był wyraźnie z religią, u Staffa, elementy tego nurtu są wyrazem ogólnej aprobaty rzeczywistości, poczucia harmonii i szczęścia. Ideał takiego pogodzenia się ze sobą i z otaczającym światem, poeta wyraził w wierszu "Życie bez zdarzeń". Składniki życia, które prezentuje Staff, są silnie nacechowane powszedniością - zwyczajne dni i noce, praca, obcowanie z przyrodą, przemijanie. Podmiot liryczny tego wiersza umie znaleźć lekarstwo na melancholię i rozpacz w obserwacji natury:

"W święto na pola zwrócę krok,
Patrzeć jak sad dojrzewa.
Jak w gronach winnych wzbiera sok,
I słuchać, jak ptak śpiewa",

oraz w uprawianiu sztuki (muzyki):

"A gdy mi myśli w smutku nagle
Rozproszą się w rozsypce
Grać będę stare piosnki swe
Na swojej dobrej skrzypce".

Wydaje mi się, że w wierszu mamy do czynienia ze świadomie przyjętą postawą zwykłego, szarego człowieka, jego życiowej mądrości, nabytej w codziennych doświadczeniach. Człowiek ten zaleca, by nie oczekiwać w życiu zbyt wiele, lecz umieć ucieszyć się dniem powszednim, zrozumieć potrzebę zarówno szczęścia, jak cierpienia, zobaczyć cudowną harmonię świata.

Chciałabym również napisać o bardzo ciekawej osobie - ks. Twardowskim, który tak samo jak św. Franciszek, w centrum ludzkich wartości stawia miłość i radość życia. Jego twórczość należy do poezji o tematyce religijnej, lecz jest to propozycja oryginalna, propagująca model wiary radosnej, bliskiej człowiekowi. Miłość do Boga i bliźniego Twardowski realizuje poprzez uczynki, najprostsze posługi kapłańskie. Z otwartością wyznaje:

"O jakże już nie znoszę wszystkich świętych kazań,
mądrych, dobrych, podniosłych (...)
Inna rzecz dzieci uczyć, pacierz przypominać,
grzesznikom w twarz popatrzeć i nie mówić słowa".